کد مطلب:187874 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:227
تسلیم در مقابل حوادث
مرحوم شیخ كلینی و دیگر بزرگان آورده اند:
روزی عده ای از دوستان و شیعیان حضرت ابوجعفر، امام محمد باقر علیه السلام به ملاقات آن حضرت شرف حضور یافتند.
چون وارد اتاق شدند و نشستند، متوجه گشتند كه یكی از كودكان امام علیه السلام سخت مریض و ناراحت است و حضرت غمگین و اندوهناك می باشد؛ به طوری كه لحظه ای قرار و آرام ندارد.
با خود گفتند: چنانچه مسئله و حادثه ای برای این كودك بیمار پیش آید، آیا امام علیه السلام با این بی تابی كنونی كه دارد، چه خواهد كرد.
پس از گذشت لحظاتی، صدای ناله و شیون از درون خانه به گوش رسید و حضرت حركت نمود و از نزد حضار خارج شده و به درون منزل رفت.
و چون مدتی كوتاه گذشت، امام علیه السلام با حالتی رضایت بخش و در ظاهر شادمان، به داخل اتاق مراجعت نمود.
تمامی افراد حاضر در مجلس، از این جریان متعجب شده و گفتند: یابن رسول الله! همه ما فدایت گردیم، ما ترسیدیم كه مبادا حادثه ای پیش آید و شما بی تاب و اندوهناك گردید!
حضرت فرمود: چنانچه مرض و ناراحتی برای یكی از ما - اهل بیت عصمت و طهارت - پیش آید، دوست داریم كه با لطف خداوند مهربان، مرض برطرف گشته و بیمار شفا یافته و تندرستی خود را باز یابد.
ولی اگر حادثه ای پیش آمد و مقدرات الهی فرا رسید، تسلیم رضا و تقدیر الهی خواهیم بود. [1] .
روزی عده ای از دوستان و شیعیان حضرت ابوجعفر، امام محمد باقر علیه السلام به ملاقات آن حضرت شرف حضور یافتند.
چون وارد اتاق شدند و نشستند، متوجه گشتند كه یكی از كودكان امام علیه السلام سخت مریض و ناراحت است و حضرت غمگین و اندوهناك می باشد؛ به طوری كه لحظه ای قرار و آرام ندارد.
با خود گفتند: چنانچه مسئله و حادثه ای برای این كودك بیمار پیش آید، آیا امام علیه السلام با این بی تابی كنونی كه دارد، چه خواهد كرد.
پس از گذشت لحظاتی، صدای ناله و شیون از درون خانه به گوش رسید و حضرت حركت نمود و از نزد حضار خارج شده و به درون منزل رفت.
و چون مدتی كوتاه گذشت، امام علیه السلام با حالتی رضایت بخش و در ظاهر شادمان، به داخل اتاق مراجعت نمود.
تمامی افراد حاضر در مجلس، از این جریان متعجب شده و گفتند: یابن رسول الله! همه ما فدایت گردیم، ما ترسیدیم كه مبادا حادثه ای پیش آید و شما بی تاب و اندوهناك گردید!
حضرت فرمود: چنانچه مرض و ناراحتی برای یكی از ما - اهل بیت عصمت و طهارت - پیش آید، دوست داریم كه با لطف خداوند مهربان، مرض برطرف گشته و بیمار شفا یافته و تندرستی خود را باز یابد.
ولی اگر حادثه ای پیش آمد و مقدرات الهی فرا رسید، تسلیم رضا و تقدیر الهی خواهیم بود. [1] .
[1] بحارالا نوار: ج 46، ص 31، كافي: ج 3، ص 326.